«Ανακτημένη εθνική κυριαρχία» με φτωχοποιημένους πολίτες

Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Πεχλιβάνη

Το, σκοτεινών συνεπειών, περιεχόμενο της συμφωνίας του Eurogroup της 21ης Ιουνίου για το ελληνικό χρέος, δεν δικαιολογεί, ασφαλώς τους πανηγυρισμούς στο Ζάππειο, με ή χωρίς γραβάτα.
 Και τούτο, επειδή πρόκειται για μια επιπλέον συμφωνία, που όχι μόνο παραμένει πιστή στις βασικές κατευθύνσεις των τριών προηγούμενων Μνημονίων, δηλαδή ακριβώς αυτές που εξαθλίωσαν την ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά και επειδή είναι αυτή που φέρνει την ταφόπετρα.
 Και στο τελευταίο αυτό Μνημόνιο (γιατί πώς να γίνει, για Μνημόνιο πρόκειται), οι ατελεύτητες συζητήσεις μέχρι των πρωινών ωρών, στο Eurogroup, διαπιστώνουν, γι’ ακόμη μια φορά, την αγωνία των εταίρων μας για την πλήρη κατοχύρωση των συμφερόντων των δανειστών, αλλά και την παγερή αδιαφορία τους για τις τραγικές επιπτώσεις των μέτρων, που τελικά μας επιβάλλουν. 

Πάντα «παρέα» με την εξάρτηση και την υποτέλεια

Του Δημήτρη Κυπριώτη *


Σχεδόν πάντοτε και μέχρι σε κάποιο βαθμό, τα πολιτικά πράγματα κυλούσαν κάπως έτσι, αφού ουδέποτε η χώρα μας και το πολιτικό της σύστημα δεν μπόρεσαν να σπάσουν τους δεσμούς εξάρτησης και υποτέλειας που κουβαλάνε ακόμα και με την ίδρυση τους. Όμως το κακό το σημερινό δεν έχει ξαναγίνει τόσο απροσχημάτιστα και με τέτοιο απύθμενο θράσος επίδειξης. 

Για να μπορέσουμε δε να βρούμε κάτι το σχετικό, θα πρέπει να γυρίσουμε βαθιά πίσω στην Ιστορία. Τότε στα 1824, δηλαδή στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, όταν θεμελιωνόταν το πολιτικό σκηνικό της χώρας, θυμόμαστε Ιστορικά πάντα, τα κόμματα που δημιουργήθηκαν τότε. 

Ελευθερία της παρλαπίπας!

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς 

Κ​​​​αθαρή» έξοδος από τα μνημόνια – «θολή» έξοδος από τα μνημόνια – «χωρίς» μνημόνια η χώρα, αλλά «υπό επιτροπείαν» ασφυκτική ώς το 2060! Παίζουν με τη ζωή μας οι μανιακοί της εξουσίας, ξεσκολισμένοι στο παιχνίδι των εντυπώσεων. 

Με την απλή, τη στοιχειώδη λογική, το «βγαίνουμε από τα μνημόνια» θα σήμαινε: Στα οχτώ χρόνια της εξευτελιστικής επιτρόπευσης, κατορθώσαμε μεταρρυθμίσεις θεσμικές, που εγγυώνται την εξυγίανση του δημόσιου βίου, επομένως και της οικονομίας. 
Τιθασεύσαμε το παμφάγο κομματικό κράτος. Εγγίζει τα όρια της παραφροσύνης: Πανηγυρίζουν, με τις Τράπεζες κλειστές (capital controls), τη φορολογία σε ύψη που αποκλείουν κάθε ενδεχόμενο επένδυσης, τους μισθούς και τις συντάξεις, κατά το μέγιστο ποσοστό, σε επίπεδα λιμοκτονίας.