Γράφει η Σοφία Φιλίππου
Μέρες & νύχτες εφιαλτικές. Πένθος που δεν προλάβαμε να το ζήσουμε. Δεν μας άφησαν να το ζήσουμε. Μάτια που δεν σταμάτησαν να κλαίνε & φτάσαμε στο σημείο να είμαστε μπερδεμένες και να μην ξέρουμε για ποιο λόγο τελικά κυλάνε τα δάκρυα από τα μάτια μας. Τι να προλάβουμε να πενθήσουμε; Αυτόν που έφυγε η αυτόν που έμεινε; Ποιον να λυπηθούμε περισσότερο; Την ζωή που σταμάτησε η την ζωή που δεν ζουν τα παιδιά μας;
Με ένα φιλικό χτύπημα κατανόησης στην πλάτη ζεις; ΔΕΝ ΖΕΙΣ. Ποιες υποσχέσεις; Ποια κατανόηση; Ποιο δίκιο; Δεν θέλω ούτε να με κατανοούν, ούτε να με λυπούνται και τελικά ούτε να έχω δίκιο.
Να ζήσουν τα παιδιά μου θέλω. Να μην γυρνώ νύχτες ολόκληρες μέσα στο σπίτι και να σκέφτομαι ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου φοβάμαι την ίδια τη ζωή.