Του Χρύσανθου Λαζαρίδη
Το "Πολυτεχνείο" κάποτε όλοι το υμνούσαν! Σήμερα πολλοί το πετροβολούν...
Και τους νέους ανθρώπους, τους αφήνει μάλλον αδιάφορους.
Σαν ένα τοτέμ μιας θρησκείας που ξέφτισε...
Σαν ένα σύμβολο μιας θυσίας που σήμερα πια δεν εμπνέει...
Σαν ένα φάντασμα που κάποιους τους στοιχειώνει, αλλά οι περισσότεροι το αγνοούν - κάποιοι ίσως το χλευάζουν...
Για μας που το ζήσαμε, είναι θλιβερό να μιλάμε πια γι' αυτό.
Το κρατάμε στην καρδιά μας, σαν μια κορυφαία στιγμή που σημάδεψε τα νιάτα μας.
Και το απωθούμε στο υποσυνείδητό μας, σαν τα κρίματά μας...