Νεομαρξισμος
|
Νεομαρξισμος
|
![]() |
Άρθρο του Χρήστου Καπούτση |
Στις 20 Ιουλίου 1974 όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, διακήρυξε ότι στόχος της ήταν «η αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης και η προστασία της τουρκοκυπριακής (μειονοτικής) κοινότητας». Στις 23-24 Ιουλίου 1974 με την πτώση της Χούντας του Ιωαννίδη και του πραξικοπηματικού καθεστώτος στη Λευκωσία, ανέλαβε καθήκοντα Προεδρεύοντος της Δημοκρατίας ο τότε Πρόεδρος της Βουλής Γλαύκος Κληρίδης ο οποίος εισηγήθηκε στον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς την επαναφορά του Συντάγματος του 1960. Ο Ντενκτάς και η Άγκυρα, είχαν προ-αποφασίσει – ότι είναι πολύ αργά.
Γράφει ο
Δρ. Κων/νος Αποστόλου-Κατσαρός*
Σε μια εξόχως διαφωτιστική έρευνα της δημοσιογράφου Φανούλας Αργυρού δημοσιευμένη στην ομογενειακή εφημερίδα «Ελευθερία» του Λονδίνου υπό τον τίτλο «Γιατί τα Φάντομ δεν έφτασαν ποτέ στην Κύπρο», σκιαγραφούνται τα τραγικά γεγονότα μεταξύ της 18 και 24 Ιουλίου το 1974 παραθέτοντας συνέντευξη ενός πιλότου των νεοαποκτηθέντων τότε F-4E Phantom της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος ανέμενε την εντολή για απογείωση από το Ηράκλειο Κρήτης μέσα στο πιλοτήριο. Μια εντολή που γνωρίζουμε ότι δεν δόθηκε ποτέ.
ΑΣ ΑΡΧΙΣΟΥΝ ΟΙ ΧΟΡΟΙ (ΘΕΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΔΕΙ)
1.- Το Ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι καλό. Αλλά είναι ένα ακόμη χαρτί. Στην πράξη, τι νόημα έχει; Διότι η πράξη μας ενδιαφέρει.
2.-Στο παρασκήνιο η Βρετανία οργίασε κατά της Κύπρου. Αλλά δεν της πέρασε. Κάτι πρέπει να γίνει με την Βρετανία. Ανάλυση των ευαίσθητων πλευρών της πολιτικής της και όπου είναι δυνατόν, πλευροκόπησή της. Πρέπει να νοιώσει ότι υπάρχουμε και είμαστε αποφασισμένοι
Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ούτε οι Βρετανοί επιθυμούν ουσιαστική απόκλιση από την περιγραφή της «διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας» και μάλιστα έγιναν σχετικές συζητήσεις και στη διήμερη μαραθώνια συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας (φωτ. αρχείου) πριν από λίγες ημέρες. Φωτ. A.P. / Bebeto Matthews
Σε μια περίοδο ευαίσθητων και εύθραυστων ισορροπιών εισέρχεται η ελληνική διπλωματία τους επόμενους μήνες, για μια σειρά από αιτίες που συνδέονται με την ευρύτερη τουρκική δραστηριοποίηση στην περιοχή.
Ανέκαθεν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η όξυνση των πολιτικών παθών και της εσωτερικής εμφύλιας διαμάχης οδηγούν στην κατάπτωση και στη διαστροφή των πολιτικών ηθών και αξιών.
Δύο αποφασιστικοί παράγοντες που εντείνουν τις εσωτερικές πολιτικές συγκρούσεις και διαμάχες, είναι, μεταξύ άλλων παραγόντων, η κυριαρχία του ιδιοτελούς συμφέροντος έναντι της επιδίωξης του κοινού συμφέροντος και ο φανατισμός.