Η πιο άχαρη σχολική χρονιά πλησιάζει. Είναι η πρώτη φορά, μετά από τρεις δεκαετίες διδασκαλίας, που νιώθω, και πολλοί συνάδελφοι το συμμερίζονται, αγωνία, ακεφιά, «ακηδία» θα την ονόμαζα, χρησιμοποιώντας μια λέξη της νηπτικής θεολογίας. ( Η λέξη ακηδία παράγεται από το άλφα το στερητικό και το ρήμα κήδω-κήδομαι, που σημαίνει φροντίζω, μεριμνώ. Από δω και ο κηδεμών και η κηδεία. Ακηδία σημαίνει αμέλεια, αφροντισία. Κατά την «Κλίμακα» του αγίου Ιωάννου του Σιναϊτου, «ακηδία εστί πάρεσις ψυχής και νοός έκλυσις, ολιγωρία ασκήσεως, μίσος του επαγγέλματος…». Δηλαδή, παράλυση της ψυχής και ατονία του νου, αδιαφορία για την άσκηση και μίσος για τις υποσχέσεις που έδωσες…).
