“Η συμβολική συμφιλίωση του Μίκη Θεοδωράκη με τις Ένοπλες Δυνάμεις”

 

 “Η συμβολική συμφιλίωση του Μίκη Θεοδωράκη με τις Ένοπλες Δυνάμεις. Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2010”, όπως την περιγράφει ο άνθρωπος που την επεδίωξε και την πέτυχε . Ο κ.Λεωνίδας Τσιαντούλας σε κείμενο του στην προσωπική του σελίδα στο facebook αφηγείται πως ο Μίκης Θεοδωράκης “άλλαξε χρόνο” τη Πρωτοχρονιά του 2010 ως τιμώμενο πρόσωπο στη ΛΑΕΔ.

Το κείμενο του:

Το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν των Ενόπλων Δυνάμεων στις 31 Δεκεμβρίου του 2009 ήταν αρκετά διαφορετικό από τις ετησίως επαναλαμβανόμενες ανάλογες ψυχαγωγικές εκδηλώσεις.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ, Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΡΟΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ - ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ;

ΣΟΦΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ!!

 

 

Εκφραστής των οικουμενικών ανθρωπιστικών ιδεωδών

Δήλωση της Α.Θ. Παναγιότητος του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου για την εκδημία του Μίκη Θεοδωράκη:


Κατάφερε με το ανεκτίμητο έργο του να εκφράσει οικουμενικά ανθρωπιστικά ιδεώδη, όπως η ελευθερία, η ισότητα, η δημοκρατία, η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη και η ειρήνη



4/09/2021, Σάββατο.

Η Α.Θ. Παναγιότης ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, με αφορμή τον θάνατο του κορυφαίου μουσικοσυνθέτη και οικουμενικού Έλληνα Μίκη Θεοδωράκη, έκανε την ακόλουθη δήλωση κατά τη διάρκεια των σημερινών εργασιών της Συνάξεως της Ιεραρχίας του Οικουμενικού Θρόνου.

Παράδοση

 

Βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι· δεν ήμασταν ποτέ απομονωμένοι· μείναμε πάντα ανοιχτοί σ’ όλα τα ρεύματα − Ανατολή και ∆ύση· και τ’ αφομοιώναμε θαυμάσια τις ώρες που λειτουργούσαμε σαν εύρωστος οργανισμός. […] Συνταραζόμαστε κι εμείς, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, από διαδοχικές κρίσεις, αποκαλυπτικές εφευρέσεις και φόβους, που δεν αφήνουν τον ανθρώπινο νου να ηρεμήσει − σαν την καλαμιά στον κάμπο. Μπροστά σ’ αυτά, τι μας μένει για να βαστάξουμε αν απαρνηθούμε τον εαυτό μας; ∆ε μένω τυφλός στα ψεγάδια μας, αλλά έχω την ιδιοτροπία να πιστεύω στον εαυτό μας. Σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε που μνημονεύω εδώ προσωπικές εμπειρίες· δεν έχω άλλο πειραματόζωο από εμένα. Και η προσωπική μου εμπειρία μου δείχνει πως το πράγμα που με βοήθησε, περισσότερο από κάθε άλλο, δεν ήταν οι αφηρημένοι στοχασμοί ενός διανοουμένου, αλλά η πίστη και η προσήλωσή μου σ’ έναν κόσμο ζωντανών και περασμένων ανθρώπων· στα έργα τους, στις φωνές τους, στο ρυθμό τους, στη δροσιά τους.