Να τραγουδήσουμε μαζί ΚΑΙ αυτό με την Σοφία Βέμπο, ν’ ανατριχιάσουμε, γιορτάζοντας την Μεγάλη αυτή Ημέρα, την 28η Οκτωβρίου, 1940!!!!!Παιδιά της Ελλάδος παιδιά – 1940Στίχοι: Μίμης ΤραϊφόροςΜουσική: Μιχάλης ΣουγιούλΠαιδιά, της Ελλάδος παιδιάΗ τραγουδίστρια της εμψύχωσης!!!! Η τραγουδίστρια της νίκης!!!!Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ασκούμε
σαν Σουλιώτισσες.Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.Με της νίκης τα κλαδιά,
σας προσμένουμε παιδιά-~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!!!!!!Η είδηση του "ΟΧΙ" του Ιωάννη Μεταξά στους Ιταλούς κατακτητές την 28η Οκτωβρίου του 1940, έγινε αποδεκτή με τεράστιους τίτλους για την ελληνική ανδρεία από τις εφημερίδες της εποχής.Τα πρωτοσέλιδα της 28ης Οκτωβρίου 1940 θριαμβολογούσαν για την ελληνική ψυχή και οι εφημερίδες της εποχής έπλεκαν με διθυράμβους το εγκώμιο της ελληνικής αντίστασης στους Ιταλούς κατακτητές.~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΘΟΠΟΙΟΙ και ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ στην ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ του ΠΟΛΕΜΟΥ… ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ & ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ στο ΜΕΤΩΠΟ!
Τόσο ο Λάμπρος Κωνσταντάρας όσο και ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος για τις ανάγκες των ρόλων τους είχαν φορέσει πολλές φορές το “χακί”.Και στην προσωπική τους ζωή όμως, βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου και αντιμετώπισαν τους εισβολείς «ποιώντας ήθος». Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της μάχης και νοσηλεύτηκε. Όταν έγινε καλά κι ενώ υπηρετούσε στα μετόπισθεν, ζήτησε να τον ξαναστείλουν στην πρώτη γραμμή. Ο δημοφιλής ηθοποιός έλαβε και μετάλλιο τραυματία πολέμου.Από αριστερά στη φωτογραφία όρθιοι: Δ. Γαλερίδης (δημοσιογράφος), Γεώργιος Καρτάλης (υπουργός), Δ. Θιβαδόπουλος ( καθηγητής), Γεώργιος Θεοτοκάς ( συγγραφέας), Συμεόνογλου (βιομήχανος) Κώστας Μάγερ (δημοσιογράφος). Καθιστοί: Ευ. Μαγκλιβέρας (βαρύτονος), Λάμπρος Κωνσταντάρας (ηθοποιός) Κώστας Σάμιος ( τενόρος) και Τσαλίκης (έμπορος).Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας μέχρι το 1938 σπούδαζε υποκριτική στο Παρίσι και μόλις επέστρεψε στην Ελλάδα έπαιξε στο Ελληνικό θέατρο στην παράσταση «Τα παράσημα της γριούλας». Το 1940 έκανε πρεμιέρα στην μεγάλη οθόνη στην ταινία «Το τραγούδι του χωρισμού».Ο ηρωικός Διονύσης ΠαπαγιαννόπουλοςΤο 1940, ο ηθοποιός κλήθηκε να υπηρετήσει στην πρώτη γραμμή και πήρε μέρος σε μεγάλες μάχες. Οι συνθήκες διαβίωσης πάνω στα βουνά ήταν πολύ σκληρές για εκείνον και τους υπόλοιπους φαντάρους.Πολύ αργότερα, όταν ο πόλεμος ήταν μια μακρινή ανάμνηση από το παρελθόν, ό ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του: «Δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια και αν περάσουν. Πώς να σβήσει από τη μνήμη μου η εξόρμησις στο ύψωμα του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρα; Ανεβήκαμε με χέρια και πόδια, πολεμώντας με πέτρες. Είχα, θυμάμαι, πέντε φυσίγγια επί 20 ώρες. Εκεί που είχαμε σκαρφαλώσει, δεν μπορούσαν να μας φτάσουν τα μεταγωγικά. Κι εμείς πολεμούσαμε με πέτρες».Ο Παπαγιαννόπουλος βγήκε ζωντανός από την πρώτη γραμμή του μετώπου και μετά την συνθηκολόγηση επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Διακοφτό, με το μόνο διαθέσιμο μέσο. Τα πόδια του.Η επίσκεψη ενός Γερμανού στα καμαρίνιαΚατά την διάρκεια της κατοχής, ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος εμφανιζόταν στο θέατρο. Ενσάρκωνε τον «Βρουμ», που στα γερμανικά σημαίνει «σκουλήκι». Καθημερινά δεχόταν στο καμαρίνι του πολύ κόσμο που ήθελε να τον συγχαρεί για την ερμηνεία του. Όταν ένα βράδυ χτύπησε την πόρτα του ένας Γερμανός διοικητής, ο «Νιόνιος» αρνήθηκε να τον δεχτεί. Το θέατρο ήταν κατάμεστο κάθε βράδυ. Ένα βράδυ, ανάμεσα στο κοινό βρέθηκε και ο Γερμανός διοικητής της Βορείου Ελλάδος, ο διαβόητος Μαξ Μέρτεν, που έστειλε στο Άουσβιτς 50.000 Έλληνοεβραίους της Θεσσαλονίκης. Όταν έπεσε η αυλαία, ο «δήμιος της Θεσσαλονίκης» θέλησε να συγχαρεί τον ηθοποιό που του είχε τραβήξει την προσοχή. Οι προσπάθειες του απεσταλμένου του Μέρτεν, να έρθει σε επαφή με τον Παπαγιαννόπουλο, έπεσαν στο κενό.~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~Άλλη μιά φορά η ιστορία του πλανόδιου καστανά απο τον Δημήτριο Ντούλια Πλωτάρχη Π.Ν. ε.α.
«Ἤμουν στὸ Ναυτικὸ τὸ 1952 καὶ βρισκόμουνα στὴ Πλατεία Κλαυθμῶνος, ὄχι ὅπως εἶναι σήμερα.
Οἱ νεότεροι δὲν γνωρίζουν πάρα πολλὰ ἀπὸ τὰ παλιὰ καὶ ἀποροῦν ὁπόταν ἀκοῦν ὁρισμένα γεγονότα τοῦ τότε. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔπεφτε ὁ ἥλιος καὶ θα γνωρίζετε ὅτι μὲ τὴ δύση του, γίνεται ὑποστολὴ τῆς σημαίας.
Τότε τὸ Ὑπουργεῖο Ναυτικοῦ ἦταν ἐκεῖ καὶ ἡ σημαία κυμάτιζε ἀκόμα στὸ κτήριο. Σήμερα εἶναι ἄλλες ὑπηρεσίες τοῦ Ναυτικοῦ.
Τότε πάντα κάθε πρωί, θὰ θυμοῦνται οἱ παλιοί, γινόταν ἔπαρση σημαίας καὶ σταματοῦσαν τά πάντα, ὅπως καὶ στὴ δύση τοῦ ἡλίου γινόταν ὑποστολή.
Ἦταν στιγμὲς ὡραῖες, ἀπίθανες ποὺ ζοῦσαν τότε οἱ ἄνθρωποι.
Τὸ ἄγημα ἀποδόσεως τιμῶν στὸ χῶρο του, καὶ ἀκοῦμε τὸ σαλπιγκτὴ νὰ δίνει τὸ σύνθημα γιὰ τὴν ὑποστολὴ τῆς σημαίας.
Τὸ ἄγημα παρουσιάζει ὅπλα. Ὁ ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ καὶ παίζεται ὁ Θούριος.
Ὅλοι οἱ παριστάμενοι ἐκεῖ καὶ οἱ περαστικοί, ὅπως καὶ ἐγὼ σταθήκαμε σὲ στάση προσοχῆς.
Ἀποδίδεις μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν τιμὴ στὸ ἱερό μας σύμβολο, στὴ γαλανόλευκη σημαία. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ἁρμόδιος ἀξιωματικὸς χαιρετᾶ, ἡ ματιά του πέφτει λοξὰ καὶ βλέπει κάτι παράξενο, καὶ ἡ ψυχὴ του ταράζεται, γιὰ αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ παρακάτω.Τελειώνοντας ἡ διαδικασία τῆς ὑποστολῆς τῆς σημαίας, οἱ διαβάτες συνεχίζουν τὸ δρόμο τους, ἐνῶ ἐγὼ παρέμεινα ἀπὸ συνήθεια λίγο ἀκόμα. Τότε βλέπω τὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ νὰ κατευθύνεται θυμωμένος πρὸς ἕνα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ἦταν κενὴ καὶ στὶς γωνίες ἦταν πάντα στιλβωτὲς ( λοῦστροι ) καὶ καστανάδες ποὺ μᾶς λείπουν τώρα. Τοῦ εἶπε : “γιατί δὲν σηκώθηκες ὄρθιος γιὰ νὰ τιμήσεις τὴ σημαία μας. Δὲν ἔχεις φιλότιμο κ.λ.π. “ Ὁ ἄνθρωπος ἔμεινε βουβός, ἐγὼ παρακολούθησα ἔντρομος καὶ φοβερὰ συγκλονισμένος τὸ τί ἔγινε. Μετὰ βλέπω τὸν καστανὰ ὅτι ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἄρχισε νὰ τρέμει. Ἤθελε νὰ φωνάξει, ἀλλὰ βλέπω μὲ ἔκπληξη ὅτι συγκρατεῖται, σκύβοντας τὸ κεφάλι του ἄρχισε νὰ κλαίει μὲ λυγμούς. Ὅμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τὰ δάκρυά του καὶ μὲ πολλὴ δύναμη τῶν χεριῶν του ( αὐτὰ ἦταν γερὰ ) στυλώνει τὸ σῶμα του δυνατά, σπρώχνει τὸν πάγκο του μὲ τὰ κάστανα μπροστὰ καὶ φωνάζει μὲ ὅλη τὴ ψυχή του, στὸ νεαρὸ ἀξιωματικὸ δυνατὰ “πῶς νὰ σηκωθῶ κύριε· τῆς τὰ ἔδωσα τῆς Πατρίδας καὶ τὰ δύο” καὶ σηκώνει τὰ μπατζάκια τοῦ παντελονιοῦ ὅπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω ἀπὸ τὸ γόνατα. Καὶ ξαναρχίζει νὰ κλαίει. Ὁ κόσμος ὅπως καὶ ἐγὼ γύρω του κλαίει καὶ χειροκροτεῖ, ὅμως περισσότερο ἀπὸ ὅλους κλαίει ὁ νεαρὸς ἀξιωματικός.
Ἔχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιὸς ξέρει τί γίνεται. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἔγινε κάτι τὸ ἀλησμόνητο, φοβερὴ σκηνὴ γιὰ Ὄσκαρ. Ὁ ἀξιωματικὸς σκύβει καὶ ἀγκαλιάζει καὶ φιλᾶ τὸν καστανά, καὶ στὴ συνέχεια στέκεται εὐθυτενὴς μπροστὰ στὸν ἥρωα καὶ φέρνει τὸ δεξί του χέρι στὴν ἄκρη τοῦ γείσου τοῦ πηλικίου του καὶ τὸν χαιρετᾶ στρατιωτικὰ.
Τοῦ ἀπονέμει “τὰς κεκανονισμένας τιμάς” ποὺ δὲν μπόρεσε ἐκεῖνος τυπικὰ νὰ ἀποδώσει στὴ σημαία μας, γιατί τῆς χάρισε καὶ τὰ δύο πόδια στὰ βορειοηπειρώτικα βουνά μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κυματίζει σήμερα ψηλὰ ἡ κυανόλευκη σημαία σὲ λεύτερη πατρίδα. Καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοὶ νὰ μποροῦν νὰ πηγαίνουν μὲ γρήγορο βῆμα στὶς εἰρηνικὲς ἀπασχολήσεις τους, χωρὶς νὰ γνωρίζουν ὅτι περνοῦν μπροστὰ ἀπὸ ἕναν ἥρωα τοῦ ἀλβανικοῦ μετώπου, τὸν Ἕλληνα ἥρωα πολεμιστή, ὅποιο ἐπάγγελμα καὶ νὰ ’χει. Ἄλλοι δὲν μιλοῦν, ἄλλοι ὅμως εἰρωνεύονται.Γι’ αὐτὸ οἱ νέες γενιὲς πρέπει νὰ μάθουν, νὰ διδαχθοῦν ἀπὸ τὴν οἰκογένεια καὶ τὸ σχολεῖο γιὰ τὸ Ἔπος τοῦ 1940.
Δημήτριος Ντούλιας Πλωτάρχης Π.Ν.ἐ.ἀ.
Τα παρακάτω όοως τα βρήκα - απο τον Ευριπίδη Μπίλλη. τ. επίκουρο καθηγητή του ΕΜΠ (Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο)
Το Ιστορικό «ΟΧΙ» Η επίδοση του Ιταλικού τελεσιγράφου τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, και η απόρριψη του από τον Ιωάννη Μεταξά (alors c'est la guerre!)
https://www.istorikathemata.com/2016/10/28-1940-alors- cest-la-guerre.html
===========================
Αντίβαρο - Ο Μεταξάς, το ΟΧΙ και η Δημοκρατική Παράταξη του τότε
http://palio.antibaro.gr/national/kekaumenos_oxi.php
==========================
ΤΙ ΕΓΡΑΦΑΝ ΟΙ ΔΟΣΙΛΟΓΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΤΟ 1941Περίπου τα αντίστοιχα υπό τις σημερινές νεοναζιστικές καταστάσειςΑπόκομμα τότε και όχι σημερινής κατοχικής εφημερίδας, με ημερομηνία 18 Ιουνίου του 1941:«Αι περιστάσεις τας οποίας διέρχεται σήμερον η Ελλάς, εις την δύσκολον αυτήν καμπήν της Ευρωπαϊκής ιστορίας, είναι εξαιρετικαί. Όλαι αι εκδηλώσεις της ζωής μας έχουν καταφανή τα δείγματα μιας πρωτοφανούς κρίσεως.Η οικονομική δε κρίσις θα ήτο ίσως ολιγώτερον αισθητή, αν δεν υπήρχεν εις την Ελληνικήν ζωήν, τόσον έκδηλος, η ηθική και λογική κρίσις εκ της οποίας πάσχομεν ως κοινωνικόν σύνολον.Το χρήμα δεν θα υφίστατο τότε τον σημερινόν εκμηδενισμόν. ο πλούτος θα έρριπτε και ένα βλέμμα φιλανθρωπίας και κοινωνικής αλληλεγγύης εις τα πλήθη των πειναλέων, αι λαϊκαί τάξεις θα ανεκουφίζοντο με τας γενναίας χειρονομίας των ευπόρων. Αλλά δεν πρόκειται περί αυτού…» Είπομεν: Υποφέρομεν και από κρίσιν «λογικού». Ό,τι αγωνιζόμεθα από της επομένης της Μικρασιατικής καταστροφής να οικοδομήσωμεν εις την Ελλάδα, λειώνει τώρα ως ο πάγος. Τα θεμέλια του κράτους τρίζουν. Τα παν εις την χώραν αυτήν που άλλοτε ήστραψε το φως ενός λαμπρού πολιτισμού, καταρρέει, κυλίεται, πέφτει…» Και ενώ ο οίκος μας σείεται από τας βάσεις του και γύρω μας καπνίζουν ακόμη τα συντρίμμια του πολέμου, ημείς -ω τη αναισθησία μας!- ομφαλοσκοπούμεν επί των «πολεμικών νέων» και, κλείοντες τους οφθαλμούς προ της αδυσωπήτου πραγματικότητος, προβαίνομεν εις εκδηλώσεις αι οποίαι μας φέρουν εγγύτερον προς την ολοκληρωτικήν καταστροφήν.» Δεν είναι καιρός δια μεμψιμοιρίας ούτε αι στιγμαί επιτρέπουν παρανοήσεις. Η θέσις μας είναι σαφής: Η Ελλάς του κ. Μέχρις Εσχάτων ετάφη μετά μια συντριπτικήν ήτταν. Εις την θέσιν της εγεννήθη η Ελλάς του «ζωτικού χώρου της Ιταλίας». Η πρώτη όζει πτωμαΐνης. Η δευτέρα έχει την δρόσον μιας νέας ζωής. Ας την αγκαλιάσωμεν σφιχτά. Ίσως με την νέαν τάξιν πραγμάτων ατενίσωμεν καλύτερας ημέρας. Ίσως εξέλθομεν εκ της δεινής θέσεως εις την οποίαν ευρεθήκαμεν την επομένην της στρατιωτικής καταρρεύσεως. Ίσως μας δοθούν τα μέσα να ζήσωμεν…» Το επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον μας. Η γενέα αυτή δεν πρέπει να αφανισθή από την πείναν. Τα νειάτα να μη μαρανθούν από τον λίβαν της δυστυχίας. Έχομεν ιστορίαν και πεπρωμένα. Συνεχίζομεν την υπερτρισχιλιετή παράδοσιν μιας ζωτικής φυλής. Είμεθα ράτσα φτιαγμένη από γνήσιον Αριανόν μέταλλον. Διατί, λοιπόν, να διακυβεύωμεν το παν, αυτήν ταύτην την ύπαρξιν μας, εις ανοήτους εκδηλώσεις κατ΄εκείνων οι οποίοι είναι σε θέσιν σήμερον να μας δώσουν χείρα βοηθείας; Και κατά τι είναι περισότερον Έλληνες εκείνοι οι οποίοι κοιμώνται αποκλειστικώς με το φευγαλέον όνειρον της Αγγλικής κατισχύσεως, από ημάς που αξιούμεν προσγείωσιν εις την σημερινήν πραγματικότητα όλων των Ελλήνων, χάριν της κοινής σωτηρίας;» Μια ειλικρινής συνεργασία με τους χθεσινούς αντιπάλους μας, με τας δυνάμεις του άξονος, θα μας έσωζεν ίσως από το χάος. Τα αναιμικά από την πείναν παιδάκια, θα εύρισκον μίαν φέταν ψωμιού. οι τρικλίζοντες νήστεις γέροντες θα ημπορούσαν να τρώγουν άπαξ τουλάχιστον της ημέρας. αι θηλάζουσαι μητέρες δεν θα εξηντλούντο και η γενεά μας θα ίστατο ορθία εν μέσω της Ευρωπαϊκής καταιγίδος. Διατί να την αρνηθώμεν την συνεργασίαν αυτήν;Το επαναλαμβάνομεν: Οφείλομεν να προσγειωθώμεν. Άλλως ας πάρωμεν σφουγγάρι και ας σβύσωμεν εκ του Ευρωπαϊκού χάρτου και την Ελλάδα και την ιστορίαν και τα ιδανικά μας…»
Το Ιστορικό «ΟΧΙ» Η επίδοση του Ιταλικού τελεσιγράφου τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, και η απόρριψη του από τον Ιωάννη Μεταξά (alors c'est la guerre!)
https://www.istorikathemata.com/2016/10/28-1940-alors- cest-la-guerre.html
===========================
Αντίβαρο - Ο Μεταξάς, το ΟΧΙ και η Δημοκρατική Παράταξη του τότε
http://palio.antibaro.gr/national/kekaumenos_oxi.php
(Αναρτήθηκε από το Στρατηγό εα κ. Αθαν. Καραντζίκο)
